прылічэ́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. прылічэ́нне
Р. прылічэ́ння
Д. прылічэ́нню
В. прылічэ́нне
Т. прылічэ́ннем
М. прылічэ́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прылічэ́нне ср.

1. причисле́ние;

2. причисле́ние;

3. причисле́ние;

1-3 см. прылічы́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прылічэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. прылічаць — прылічыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прылічэ́нне н.

1. Éinberechnen n -s, Hinzúrechnung f -, -en, Hinzúzählung f -, -en;

2. (прызначэнне) Beórderung f -, -en, Ábkommandierung f -, -en;

3. (улік каго-н.) Éinreichung f -, Éinbeziehen n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

прыпісны́, -а́я, -о́е (афіц.).

Прылічаны да якой-н. установы, прадпрыемства; які сведчыць пра такое прылічэнне.

Прыпісное пасведчанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

причисле́ние прылічэ́нне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Zúrechnung

f -, -en

1) прыбаўле́нне, налічэ́нне

2) прылічэ́нне

3) прыпі́сванне; гл. zurechnen

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)