прыко́ўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. прыко́ўка
Р. прыко́ўкі
Д. прыко́ўцы
В. прыко́ўку
Т. прыко́ўкай
прыко́ўкаю
М. прыко́ўцы

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

прыко́ўка, ‑і, ДМ ‑коўцы, ж.

Дзеянне паводле дзеясл. прыкоўваць — прыкаваць (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)