прыко́рм, -у, м.

1. гл. прыкормліваць.

2. Тое, чым прыкормліваюць.

|| прым. прыко́рмачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыко́рм

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. прыко́рм
Р. прыко́рму
Д. прыко́рму
В. прыко́рм
Т. прыко́рмам
М. прыко́рме

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прыко́рм, -му м. прико́рмка ж., прико́рм

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыко́рм, ‑у, м.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. прыкормліваць — прыкарміць.

2. Тое, чым прыкормліваюць. Прыкорм для жывёлы. Прыкорм для рыбы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прико́рмка ж., разг.

1. (действие) прыручэ́нне, -ння ср., прыко́рмліванне, -ння ср.; прына́джванне, -ння ср.; падко́рмліванне, -ння ср.; см. прика́рмливать;

2. (то, чем прикармливают) прыко́рм, -му м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)