прыка́зчыца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
прыка́зчыца |
прыка́зчыцы |
| Р. |
прыка́зчыцы |
прыка́зчыц |
| Д. |
прыка́зчыцы |
прыка́зчыцам |
| В. |
прыка́зчыцу |
прыка́зчыц |
| Т. |
прыка́зчыцай
прыка́зчыцаю |
прыка́зчыцамі |
| М. |
прыка́зчыцы |
прыка́зчыцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прыка́зчыца ж., уст. прика́зчица
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прыка́зчыца, ‑ы, ж.
Уст.
1. Жан. да прыказчык (у 1 знач.).
2. Жонка прыказчыка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прика́зчица уст.
1. (в лавке) прыка́зчыца, -цы ж.; прадаўшчы́ца, -цы ж.;
2. (в имении) акано́мка, -кі ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)