Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прызва́нне, -я, мн. -і, -яў, н.
Унутраная цяга і здольнасць да якой-н. справы, прафесіі.
П. да ваенна-марской справы.
Настаўнік па прызванні.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прызва́ннеср. призва́ние;
маста́к па ~нні — худо́жник по призва́нию
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прызва́нне, ‑я, н.
Унутраная цяга і здольнасць да якой‑н. справы, прафесіі. Але прызванне Максімкі было не ў гэтым. Музыкай ён займаўся толькі ў час адпачынку, а больш за ўсё яму хацелася будаваць.Гурскі.З фельчарскімі абавязкамі вы спраўляецеся някепска, але мне здаецца, што па прызванню вы ўсё ж не медык.Арабей.Арганізоўваць, камандаваць — гэта .. [Сцёпкава] прызванне, яго стыхія.Жычка.// Прызначэнне. — Знаеце, што я вам скажу, Міцкевіч? — узрушана прамовіў Кудрынскі. — Беларускі верш — вось ваша сапраўднае прызванне!С. Александровіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прызва́ннен.разм.гл. пакліканне
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
2.каго-што, да чаго, на што. Звярнуцца з заклікам зрабіць што-н., прыняць удзел у чым-н.
З. выбаршчыкаў аддаць галасы за кандыдатаў у дэпутаты.
З. да барацьбы або на барацьбу.
Ён закліканы быць пісьменнікам (перан.: мае прызванне да літаратурнай творчасці).
3.каго (што), да чаго. Запатрабаваць паводзіць сябе так або інакш.
З. да парадку.
|| незак.закліка́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
vocation[vəʊˈkeɪʃn]n.
1. прафе́сія, заня́так;
find one’s vocation знайсці́ свой заня́так, сваю́ спра́ву;
mistake one’s vocation памылі́цца ў вы́бары прафе́сіі
2. (for) схі́льнасць, прызва́нне;
She has a vocation for teaching. У яе схільнасць да педагагічнай дзейнасці.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
ВАСІЛЁНАК Яўген Пятровіч
(26.12.1917, г. Орша Віцебскай вобл. — 23.9.1973),
бел. пісьменнік. Вучыўся ў Магілёўскім пед. ін-це (1934—35). З 1935 працаваў у бел. газетах, у 1939—43 — на Д. Усходзе. З 1948 у Мінску, у 1958—66 гал. рэдактар час. «Нёман». Першы зборнік прозы «Зялёныя агні» (1954). У яго творах — жыццё рабочых-чыгуначнікаў, моладзі, маральна-этычныя праблемы. Аўтар кніг апавяданняў, аповесцей і нарысаў «Прызванне» (1956), «Выпадковы прыпынак», «Розныя дарогі», драмы «Каралеўскі гамбіт» (усе 1957), «Вячэрняя размова» (1968), «На перагоне» (1973) і інш.