прыда́ткавы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. прыда́ткавы прыда́ткавая прыда́ткавае прыда́ткавыя
Р. прыда́ткавага прыда́ткавай
прыда́ткавае		 прыда́ткавага прыда́ткавых
Д. прыда́ткаваму прыда́ткавай прыда́ткаваму прыда́ткавым
В. прыда́ткавы (неадуш.)
прыда́ткавага (адуш.)		 прыда́ткавую прыда́ткавае прыда́ткавыя (неадуш.)
прыда́ткавых (адуш.)
Т. прыда́ткавым прыда́ткавай
прыда́ткаваю		 прыда́ткавым прыда́ткавымі
М. прыда́ткавым прыда́ткавай прыда́ткавым прыда́ткавых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прыда́ткавы прида́точный;

~выя о́рганы ў раслі́н — прида́точные о́рганы у расте́ний

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыда́ткавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да прыдатку. // Які з’яўляецца прыдаткам (у 2 знач.). Прыдаткавыя органы. Прыдаткавае ўтварэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыда́так, -тка і -тку, мн. -ткі, -ткаў, м.

1. -тку. Тое, што дададзена, прыбаўка, якая з’яўляецца дадаткам да чаго-н. асноўнага.

Памяняць без прыдатку.

2. -тка. Дадатковы адростак, дадатковае ўтварэнне ў арганізме (спец.).

Мазгавы п.

3. -тка. У граматыцы: азначэнне, выражанае назоўнікам (напр.: вочы-зоркі, жанчына-кантралёр).

|| прым. прыда́ткавы, -ая, -ае (да 2 знач.).

П. страўнік у птушак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прида́тковый прыда́ткавы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прида́точный прыда́ткавы, прыда́тачны;

прида́точное предложе́ние грам. дада́ны сказ.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)