прыго́рбіць
дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
прыго́рблю |
прыго́рбім |
| 2-я ас. |
прыго́рбіш |
прыго́рбіце |
| 3-я ас. |
прыго́рбіць |
прыго́рбяць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
прыго́рбіў |
прыго́рбілі |
| ж. |
прыго́рбіла |
| н. |
прыго́рбіла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
прыго́рбі |
прыго́рбіце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
прыго́рбіўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прыго́рбіць сов. сго́рбить, ссуту́лить
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прыго́рбіць, ‑блю, ‑біш, ‑біць; зак., каго.
Зрабіць згорбленым, ссутуленым. Пастарэў, прыгорбілі гады Нупрэя. Гроднеў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыго́рблены, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад прыгорбіць.
2. у знач. прым. Згорблены, ссутулены (ад старасці, немачы); крыху сагнуты. Па высокай прыгорбленай постаці прафесар Галынскі адразу пазнаў Ягуплу. Галавач. Жылісты, прыгорблены, .. [сын], як заведзены, кружыўся на падворку, мільгаў палатнянымі штанамі. Ракітны. На [біле] свайго воза сядзеў мужчына з тоўстым, трохі прыгорбленым носам. Арочка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)