прыгало́ўе
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
прыгало́ўе |
прыгало́ўі |
| Р. |
прыгало́ўя |
прыгало́ўяў |
| Д. |
прыгало́ўю |
прыгало́ўям |
| В. |
прыгало́ўе |
прыгало́ўі |
| Т. |
прыгало́ўем |
прыгало́ўямі |
| М. |
прыгало́ўі |
прыгало́ўях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прыгало́ўе ср. изголо́вье
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прыгало́ўе, ‑я, н.
Месца на пасцелі, ложку, куды кладуцца галавой; узгалоўе.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Прыгало́ўе ’месца на пасцелі, ложку, куды кладуцца галавой; узгалоўе’ (ТСБМ), прыго́лаўе ’галовы, падгаловак, узгалоўе, падгалоўе’ (Нас.), пры́галавак ’спінка ў ложку’, прыгало́вяц ’тс’, прыгалава́шка ’месца каля пярэдняй спінкі ложка’, прыгало́ўнік ’вузгалоўе ў возе’ (Сл. ПЗБ), приголовчик ’хустачка, якую надзяваюць на нованароджанага’ (Серб.), параўн. рус. приголо́вье ’ўзгалоўе ў ложку’, при́голо́вок ’тс’, при́головок, при́головка ’падушка’, укр. приголі́вʼя, приголо́вʼя ’ўзгалоўе’, при́голо́вач, при́головок, приголо́вчик ’узгалоўе’. Да галава (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)