прывя́лы
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
прывя́лы |
прывя́лая |
прывя́лае |
прывя́лыя |
| Р. |
прывя́лага |
прывя́лай
прывя́лае |
прывя́лага |
прывя́лых |
| Д. |
прывя́ламу |
прывя́лай |
прывя́ламу |
прывя́лым |
| В. |
прывя́лы (неадуш.)
прывя́лага (адуш.) |
прывя́лую |
прывя́лае |
прывя́лыя (неадуш.)
прывя́лых (адуш.) |
| Т. |
прывя́лым |
прывя́лай
прывя́лаю |
прывя́лым |
прывя́лымі |
| М. |
прывя́лым |
прывя́лай |
прывя́лым |
прывя́лых |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прывя́лы разг. привя́нувший, привя́дший, слегка́ завя́нувший
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прывя́лы, ‑ая, ‑ае.
Які трохі звяў, прывяў. Паветра стаяла рэдкае, мяккае і здаровае, пахла яно прывялым лісцем, перапрэлаю травою. Адамчык. [Стары] чэша, з трэскам адломвае буйныя кавалкі прывялай драўніны. Ракітны. У гладышы з адбітым горлам пагнулі галовы прывялыя чырвоныя вяргіні. Пташнікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
асмя́глы, -ая, -ае.
Сухі, перасохлы; які страціў вільготнасць; прывялы ад гарачыні (аб раслінах).
Асмяглая зямля.
Асмяглыя вусны.
|| наз. асмя́гласць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
абвя́лы, -ая, -ае.
1. Прывялы, без жыццёвых сокаў (пра расліны).
Абвялая трава.
2. перан. Пазбаўлены сілы, бадзёрасці, здольнасці дзейнічаць, расслаблены.
А. ад слабасці чалавек.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
амя́глы, ‑ая, ‑ае.
Абл. Падсохлы, прывялы без вады ў гарачую пару. Нясцерпная гарачыня. Амяглую кветку лілея Раскрыла, як рот качаня, І, ледзьве трываючы, млее. Аўрамчык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абвя́лы, ‑ая, ‑ае.
1. Прывялы, змарнелы; без жыццёвых сокаў і свежасці (аб раслінах). Дзе-нідзе... [лісце] яшчэ вісела на голлях — то жоўта-залацістае,.. то брудна-зялёнае, абвялае. Якімовіч.
2. перан. Пазбаўлены сілы, бадзёрасці, здольнасці дзейнічаць; расслаблены. Раман Дзянісавіч кінуў трубку, нібы яна апякла руку, і, абвялы, сеў на крэсла. Хадкевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
асмя́глы, ‑ая, ‑ае.
Які страціў звычайную вільготнасць; перасохлы. Па дарозе сустракаліся вёскі і ля хат, часам у глыбока задуме, шчыльна сцяўшы асмяглыя вусны мацяркі-сялянкі з дзецьмі. Галавач. Асмяглая, знявечаная зямля чакала людскіх рук. «Работніца і сялянка». // Прывялы ад гарачыні (аб раслінах). Б’юць фашыстаў нашы батальёны, Курчыцца асмяглая трава. Смагаровіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
przywiędły
przywiędł|y
прывялы; крыху завялы;
~e kwiaty — прывялыя кветкі;
~a twarz перан. змарнелы твар
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)