прыво́рваць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. прыво́рваю прыво́рваем
2-я ас. прыво́рваеш прыво́рваеце
3-я ас. прыво́рвае прыво́рваюць
Прошлы час
м. прыво́рваў прыво́рвалі
ж. прыво́рвала
н. прыво́рвала
Загадны лад
2-я ас. прыво́рвай прыво́рвайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час прыво́рваючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прыво́рваць несов. (пахать) припа́хивать

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыво́рваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да прыараць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

припа́хивать​II несов. прыво́рваць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыво́рванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. прыворваць — прыараць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Прыво́рак ’заварот у канцы загона (на роўным месцы)’ (паст., ЛА, 2). Вытворнае ад прыво́рваць, зак. тр. прыара́ць ’узараўшы, далучыць да якога-небудзь поля, участка, заараць’. Гл. араць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)