прыво́рванне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. прыво́рванне
Р. прыво́рвання
Д. прыво́рванню
В. прыво́рванне
Т. прыво́рваннем
М. прыво́рванні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прыво́рванне ср. припа́шка ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыво́рванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. прыворваць — прыараць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)