про́свірка гл. прасвірка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

про́свірка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. про́свірка про́свіркі
Р. про́свіркі про́свірак
Д. про́свірцы про́свіркам
В. про́свірку про́свіркі
Т. про́свіркай
про́свіркаю		 про́свіркамі
М. про́свірцы про́свірках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

про́свірка, ‑і, ДМ ‑рцы, Р мн. ‑рак; ж.

Разм. Тое, што і просвіра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прасві́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак і про́свіра, -ы, мн. про́свіры, -вір, ж.

Маленькая круглая прэсная булачка белага колеру, якая выкарыстоўваецца ў некаторых абрадах праваслаўнага набажэнства.

|| памянш. про́свірка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.

|| прым. прасві́рны, -ая, -ае і про́свірны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Про́серка ’просвіра’ (беласт., Сл. ПЗБ). Ад про́свірка (гл. просвіра) або праскур(к)а (гл.), якія ў дыялектах маюць вельмі разнастайныя формы з нерэгулярнымі фанетычнымі змяненнямі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)