про́жаўць, -і, ж. (разм.).

Прымесь жоўтага, жаўцізны.

Збажына, ледзь кранутая прожаўцю.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

про́жаўць

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

адз.
Н. про́жаўць
Р. про́жаўці
Д. про́жаўці
В. про́жаўць
Т. про́жаўцю
М. про́жаўці

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

про́жаўць ж. про́желть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

про́жаўць, ‑і, ж.

Жоўты прасвет, жоўты адліў у афарбоўцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

про́желть про́жаўць, -ці ж.; жаўтля́васць, -ці ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)