причт церк. прычт, род. пры́чту м.; (клир) клір, род. клі́ру м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

при́чет​II, см. причт.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прычт (род. пры́чту) м., церк. причт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

клір (род. клі́ру) м., церк. клир; причт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Прычт ’духавенства якой-небудзь царквы; клір’ (ТСБМ), ст.-бел. причтъ, причьтъ, причетъ, рус. причт, причет, причёт, укр. причет. З царк.-слав. причтъ, причьтъ, причетъ, дзе аддзеяслоўны назоўнік ад причисти ’прылічыць, уключыць’. Бліжэй да зыходнай формы ст.-бел. причтати ’прылічыць, спалучыць’ (Ст.-бел. лексікон).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)