прастэ́ча

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. прастэ́ча
Р. прастэ́чы
Д. прастэ́чы
В. прастэ́чу
Т. прастэ́чай
прастэ́чаю
М. прастэ́чы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прастэ́ча ж., разг. простата́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прастэ́ча, ‑ы, ж.

Разм. Прастата. Пры гэтым часта выяўлялася прастэча і непасрэднасць дзіцячай істоты, якая вельмі развясельвала настаўніка і ўсю школу, выклікаючы цэлыя выбухі смеху. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Прастэ́ча ’прастата’ (ТСБМ). Дэрыват ад просты з суф. ‑эч‑а, аб якім гл. Сцяцко, Афікс. наз., 102.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)