прасо́льваць гл. прасаліць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прасо́льваць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. прасо́льваю прасо́льваем
2-я ас. прасо́льваеш прасо́льваеце
3-я ас. прасо́львае прасо́льваюць
Прошлы час
м. прасо́льваў прасо́львалі
ж. прасо́львала
н. прасо́львала
Загадны лад
2-я ас. прасо́львай прасо́львайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час прасо́льваючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прасо́льваць несов. (к прасалі́ць) проса́ливать

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прасо́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да прасаліць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прасалі́ць, -алю́, -о́ліш, -о́ліць; -о́лены; зак., што.

Насыціць соллю.

П. рыбу.

|| незак. прасо́льваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. прасо́льванне, -я, н. і прасо́л, -у, м. (спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

проса́ливать​I несов. (солью) прасо́льваць;

проса́ливать мя́со прасо́льваць мя́са.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прасо́львацца, ‑аецца; незак.

1. Незак. да прасаліцца.

2. Зал. да прасольваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прасо́львацца несов., возвр., страд. проса́ливаться; см. прасалі́цца, прасо́льваць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Сало́ны ’салёны’ (ТСБМ, Нас., Сл. ПЗБ, Сцяшк., Ян., ТС, Мат. Гом.), сало́нны ’тс’ (Сл. ПЗБ, Нар. лекс., Скарбы); з дысіміляцыяй нн — дн сало́дны ’тс’ (Сл. ПЗБ, ТС). Агульнаславянскае; рус. со́лоный, укр. соло́ний, ст.-слав. сланъ, польск., в.-луж., н.-луж. słony, чэш., славац. slaný, серб.-харв. сла̑н, славен. slȃn, балг. слан. Прасл. *solnъ (Траўтман, 249; Фасмер, 3, 713 і наст., Махэк₂, 592; Брукнер, 506); утворана ад і.-е. кораня *sol‑ (гл. соль) з суф. *‑nъ, архаічны прыметнік; гл. Махэк₂, 592; Шустар-Шэўц, 2, 1306–1307; Борысь, 558. Гл. яшчэ Фасмер, 3, 713 і наст. з літ-рай. Ад салоны ўтворана салане́ць ’прасольваць’ (Сцяшк. Сл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)