праско́к
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
праско́к |
праско́кі |
| Р. |
праско́ку |
праско́каў |
| Д. |
праско́ку |
праско́кам |
| В. |
праско́к |
праско́кі |
| Т. |
праско́кам |
праско́камі |
| М. |
праско́ку |
праско́ках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
праско́к, -ку м., в разн. знач. проско́к
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Праско́к ’кадык’ (рас., Шатал.), проско́к ’грыжа’ (ганц., Сл. ПЗБ). Зваротны нульсуфіксальны дэрыват ад праскочыць, праскокваць < скакаць (гл.), г. зн. рухацца (пры глытанні, націсканні).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
проско́к в разн. знач. праско́к, -ку м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)