прасве́тліна
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
прасве́тліна |
прасве́тліны |
| Р. |
прасве́тліны |
прасве́тлін |
| Д. |
прасве́тліне |
прасве́тлінам |
| В. |
прасве́тліну |
прасве́тліны |
| Т. |
прасве́тлінай
прасве́тлінаю |
прасве́тлінамі |
| М. |
прасве́тліне |
прасве́тлінах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прасве́тліна ж. просве́т м.;
п. памі́ж дрэў — просве́т ме́жду дере́вьями
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прасве́тліна, ‑ы, ж.
Тое, што і прасвет (у 1–3 знач.). Праз нейкі час спераду забліскалі прасветліны, а потым і цэлая вялізная прастора паказалася. М. Ткачоў. Не праехаў Чубар і паўкіламетра, як у прасветлінах паміж дрэў выступілі хаты. Чыгрынаў. Скажам, спрадвечным пакутнікам, чалавекам без адзінай прасветліны ў жыцці паўстае селянін у многіх вершаваных творах Багушэвіча. Навуменка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)