пра́жа, -ы, ж.

1. гл. прасці.

2. Ніткі, атрыманыя прадзеннем.

Шарсцяная п.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пра́жа

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. пра́жа
Р. пра́жы
Д. пра́жы
В. пра́жу
Т. пра́жай
пра́жаю
М. пра́жы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пра́жа ж., в разн. знач. пря́жа;

шарсцяна́я п. — шерстяна́я пря́жа

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пража

т. 12, с. 541

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

пра́жа, ‑ы, ж.

1. Ніткі, атрыманыя прадзеннем. Вытканая з шарсцяной пражы розных колераў, .. [посцілка] была надзіва даўгавечная. Кулакоўскі.

2. Тое, што і прадзенне. Вечары праходзілі ў жанчын за пражаю. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пража 2/577; 8/536, 537, 539; 11/400

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

пра́жа ж. гл. прадзіва

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

пража

Том: 27, старонка: 474.

img/27/27-474_2090_Пража.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

Пра́жа, пре́жа ’напрадзеныя ніткі’, ’прадзенне’ (ТСБМ, Шат., Сл. ПЗБ, ТС, Маш.). Рус., укр. пря́жа, ц.-слав. пражда, польск. prędza, в.-луж. přaza, н.-луж. pśěza, чэш. přéže, славац. priadza, серб.-харв. прећа, чак. преја, славен. preja, балг. пре́жда. Прасл. *pręd‑ja, *pręsti, *prędǫ ’прасці’ (Фасмер, 3, 394; Махэк₂, 494).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Стрыжнёвая пража 10/87

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)