прагарава́ць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. прагару́ю прагару́ем
2-я ас. прагару́еш прагару́еце
3-я ас. прагару́е прагару́юць
Прошлы час
м. прагарава́ў прагарава́лі
ж. прагарава́ла
н. прагарава́ла
Дзеепрыслоўе
прош. час прагарава́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прагарава́ць сов., разг. прожи́ть в нужде́ (в го́ре); промы́каться

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прагарава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак.

Гараваць некаторы час. Прагараваўшы ўсю ноч у роздумах і душэўных супярэчнасцях, хлопец заснуў толькі пад раніцу і прачнуўся позна. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прогорева́ть сов. прагарава́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прамарнава́цца, ‑нуюся, ‑нуешся, ‑нуецца; зак.

Разм. Прамучыцца, прапакутаваць, прагараваць. І такая Усім бедным доля выпадае: Прайсці свой круг, прамарнавацца І невядомымі астацца. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

промы́каться сов., прост. (прожить мыкаясь) прагарава́ць, прабедава́ць; (проскитаться) праблука́ць, прабадзя́цца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)