поче́сть сов., уст. палічы́ць; (признать) прызна́ць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
по́честь ж. ушанава́нне, -ння ср.; (почёт) паша́на, -ны ж.; (уважение) пава́га, -гі ж.;
вое́нные по́чести вае́нныя ўшанава́нні;
воздава́ть по́чести ушано́ўваць, аддава́ць паша́ну.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
почесть
Том: 27, старонка: 404.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
◎ По́часць ’частаванне’ (Нас.). Укр. почесть, рус. почесть, ст.-усх.-слав. почьсть. почесть ’частаванне’ (XII ст.), чэш. počest, серб.-харв. папаспі, макед., балг. пдчест. Да прасл. *po‑ćhslb, якое з *ро (гл. по-) і čьstь > чэсць (гл.). Гл. таксама пачостка ’частаванне’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ушанава́нне ср.
1. по́честь ж.;
вае́нныя ўшанава́нні — вое́нные по́чести;
2. (торжество) че́ствование;
у. юбіля́ра — че́ствование юбиля́ра
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Пачостка, почастка, по́чостка, почо́стка ’частаванне з гарэлкай і закускай, пачастунак’ (ТСБМ, Нас., Касп., Кольб., Шат., Варл., Янк. БП, ТС; іўеў., Сл. ПЗБ), круп. пачоска ’тс’ (Сл. ПЗБ). Укр. почестка ’прынашэнне, дар’, ’гонар, слава’, рус. пск. поче́стка, поче́стки ’пачэснае частаванне’. Усходнеславянскае. Утворана ад прасл. po‑čьstь (бел. почасць, укр., рус. почесть, чэш. počest, серб.-харв. по̏част, макед., балг. почест ’тс’) пры дапамозе дэмінутыўнага суфікса ‑ьka.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)