по́частка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
по́частка |
по́часткі |
| Р. |
по́часткі |
по́частак |
| Д. |
по́частцы |
по́часткам |
| В. |
по́частку |
по́часткі |
| Т. |
по́часткай
по́часткаю |
по́часткамі |
| М. |
по́частцы |
по́частках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
почастка
Том: 27, старонка: 395.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
Адпачасава́ць ’адхвастаць’ (Шат.) ад пачаставаць. Параўн. почастка (гл.) частаванне’ і ’біццё’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Пачостка, почастка, по́чостка, почо́стка ’частаванне з гарэлкай і закускай, пачастунак’ (ТСБМ, Нас., Касп., Кольб., Шат., Варл., Янк. БП, ТС; іўеў., Сл. ПЗБ), круп. пачоска ’тс’ (Сл. ПЗБ). Укр. почестка ’прынашэнне, дар’, ’гонар, слава’, рус. пск. поче́стка, поче́стки ’пачэснае частаванне’. Усходнеславянскае. Утворана ад прасл. po‑čьstь (бел. почасць, укр., рус. почесть, чэш. počest, серб.-харв. по̏част, макед., балг. почест ’тс’) пры дапамозе дэмінутыўнага суфікса ‑ьka.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)