Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
по́свіст, -ту м. по́свист
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
по́свіст, ‑у, М ‑свісце, м.
Асобая манера свісту; свіст. Ты чуеш посвіст? Гэта клічуць сябры нас.Машара.Рэдка калі пачуеш тут дапытлівы цокат вавёркі, вясёлы посвіст сініцы.Паслядовіч.// Пра свісцячыя гукі, якія суправаджаюць хуткі рух чаго‑н. У паветры не сціхаў посвіст куль, а неўзабаве пачулася яшчэ і выццё мін.М. Ткачоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
по́свістм. Pféifen n -s, -, Pfíff m -(e)s, -e;
по́свіст салаўя́ Náchtigallenschlag m -(e)s, -schläge, Gesáng der Náchtigall
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
по́свистпо́свіст, -ту м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
świst, ~u
м. свіст; посвіст
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
шаргатлі́вы, ‑ая, ‑ае.
Разм. Які шаргаціць, шаргоча. Шаргатлівы ўпачатку голас пераходзіў пад канец у гулкі і разложысты посвіст.Паслядовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ По́шап ’шум’ (Сцяшк. Сл.), пошапак ’шэпт’, пошапкам ’шэптам’ (ТСБМ), ’ціха’ (свісл., Сцяшк. Сл.), укр.пбшепка ’вельмі ціха’. Ад по- (па‑) і шаптаць (гл.), як покрык, посвіст.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
блясна́, ‑ы, мн. блёсны, ‑сен; ж.
Прынада для рыбы ў выглядзе бліскучай металічнай бляшкі. Узмах — і плёснулася недзе на сярэдзіне блясна; парушыўшы спакойную гладзь вады, разышліся зыбкія кругі.Шамякін.Над вялікай вадою неўзабаве пачуўся шматабяцаючы посвіст шнура і асцярожны ўсплёск блясны.Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)