по́лавец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. по́лавец по́лаўцы
Р. по́лаўца по́лаўцаў
Д. по́лаўцу по́лаўцам
В. по́лаўца по́лаўцаў
Т. по́лаўцам по́лаўцамі
М. по́лаўцу по́лаўцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

по́лавец (род. по́лаўца) м., ист. по́ловец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

по́лавец,

гл. полаўцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

по́ловец ист. по́лавец, -лаўца м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

по́лаўцы, -аў, адз. по́лавец, -лаўца, м.

Група плямён цюркскага паходжання, якія качавалі на паўднёвым усходзе Еўропы ў 11 — пач.

13 ст.

|| ж. палаўча́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

по́лаўцы, ‑аў; адз. полавец, ‑лаўца, м.; палаўчанка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. палаўчанкі, ‑нак; ж.

Гіст. Народнасць цюркскага паходжання, якая ў 11–13 стст. насяляла паўднёварускія стэпы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)