подко́ва падко́ва, -вы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

подкова

Том: 25, старонка: 218.

img/25/25-218_1191_Подкова.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

падко́ва ж. подко́ва

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Падко́ва ’жалезная дугападобная пласціна, якая прыбіваецца пад конскія капыты’. Агульнаславянскае: рус. подко́ва, укр. підко́ва, ст.-рус. подкова (1576 г.), польск. podkowa, славен. podkòva і г. д. Аддзеяслоўнае ўтварэнне ад падкаваць < каваць (гл.) (Брукнер, 279; Махэк, 285).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вы́кавацца сов., прям., перен. вы́коваться;

падко́ва до́бра ~валася — подко́ва хорошо́ вы́ковалась;

хара́ктар геро́я ~ваўся ў барацьбе́ — хара́ктер геро́я вы́ковался в борьбе́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)