пове́ренный

1. прич. (проверенный) праве́раны; (сверенный) зве́раны;

2. прич. (доверенный) даве́раны;

3. сущ. (уполномоченный) паве́раны, -нага м.;

пове́ренный в дела́х дипл. паве́раны ў спра́вах;

прися́жный пове́ренный юр., уст. прыся́жны паве́раны;

4. сущ. (наперсник) даве́раны, -нага м.;

пове́ренный тайн даве́раны тайн.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паве́раны сущ. пове́ренный;

п. ў спра́вахдип. пове́ренный в дела́х;

прыся́жны п.юр., уст. прися́жный пове́ренный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Паве́раны ’асоба, якая мае правы дзейнічаць ад імя якой-н. асобы або ўстановы ў афіцыйным парадку’ (ТСБМ, Др.-Падб.). З рус. пове́ренный ’тс’ (параўн. Крукоўскі, Уплыў, 71).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

даве́раны

1. прич. дове́ренный; вве́ренный; пове́ренный; см. даве́рыць;

2. прил., офиц. дове́ренный;

~ная асо́ба — дове́ренное лицо́;

3. в знач. сущ., офиц. дове́ренный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыся́жны

1. уст. (принявший присягу) прися́жный;

~ныя засяда́целідорев. прися́жные заседа́тели;

п. паве́раныдорев. прися́жный пове́ренный;

2. в знач. сущ. прися́жный;

суд ~ных — суд прися́жных

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прися́жный

1. (принявший присягу) уст. прыся́жны;

прися́жные заседа́тели уст. прыся́жныя засяда́целі;

прися́жный пове́ренный уст. прыся́жны паве́раны;

2. разг. заўзя́ты; (всегдашний) заўсёдны;

прися́жный шутни́к заўзя́ты жартаўні́к;

3. сущ., уст. прыся́жны, -нага м.;

суд прися́жных суд прыся́жных.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)