пове́ренный
1. прич. (проверенный) праве́раны; (сверенный) зве́раны;
2. прич. (доверенный) даве́раны;
3. сущ. (уполномоченный) паве́раны, -нага м.;
пове́ренный в дела́х дипл. паве́раны ў спра́вах;
прися́жный пове́ренный юр., уст. прыся́жны паве́раны;
4. сущ. (наперсник) даве́раны, -нага м.;
пове́ренный тайн даве́раны тайн.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
паве́раны сущ. пове́ренный;
п. ў спра́вах — дип. пове́ренный в дела́х;
прыся́жны п. — юр., уст. прися́жный пове́ренный
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Паве́раны ’асоба, якая мае правы дзейнічаць ад імя якой-н. асобы або ўстановы ў афіцыйным парадку’ (ТСБМ, Др.-Падб.). З рус. пове́ренный ’тс’ (параўн. Крукоўскі, Уплыў, 71).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
даве́раны
1. прич. дове́ренный; вве́ренный; пове́ренный; см. даве́рыць;
2. прил., офиц. дове́ренный;
~ная асо́ба — дове́ренное лицо́;
3. в знач. сущ., офиц. дове́ренный
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прыся́жны
1. уст. (принявший присягу) прися́жный;
~ныя засяда́целі — дорев. прися́жные заседа́тели;
п. паве́раны — дорев. прися́жный пове́ренный;
2. в знач. сущ. прися́жный;
суд ~ных — суд прися́жных
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прися́жный
1. (принявший присягу) уст. прыся́жны;
прися́жные заседа́тели уст. прыся́жныя засяда́целі;
прися́жный пове́ренный уст. прыся́жны паве́раны;
2. разг. заўзя́ты; (всегдашний) заўсёдны;
прися́жный шутни́к заўзя́ты жартаўні́к;
3. сущ., уст. прыся́жны, -нага м.;
суд прися́жных суд прыся́жных.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)