пляво́к, пляўка́, мн. пляўкі́, пляўко́ў, м.

Выплюнуты згустак сліны, а таксама перан.: пра што-н. надта абразлівае, грубае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пляво́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пляво́к пляўкі́
Р. пляўка́ пляўко́ў
Д. пляўку́ пляўка́м
В. пляво́к пляўкі́
Т. пляўко́м пляўка́мі
М. пляўку́ пляўка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пляво́к (род. пляўка́) м. плево́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пляво́к, пляўка, м.

Выкінуты, выдалены з рота згустак сліны, макроты і пад. І да крывавых пляўкоў.. [Галіна Адамаўна] не магла прывыкнуць за ўсе пятнаццаць год сваёй работы. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пляво́к м Spúcke f -, -n; Spúckfleck m -(e)s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

плево́к пляво́к, род. пляўка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

spittle [ˈspɪtl] n. dated пляво́к; слі́на; ха́рканне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

◎ Плёў ’плявок’ (Нас.), рус. валаг. плёс ’тс’, ’тое, што нічога не варта’. Да кляваць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

spittle

[ˈspɪtəl]

n.

сьлі́на f.; пляво́к -ўка́ m.; харкаві́ньне n., харк -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

plwocina

plwocin|a

ж.

1. плявок;

2. ~y мн. макроты; харкавінне

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)