плыве́ц

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. плыве́ц плыўцы́
Р. плыўца́ плыўцо́ў
Д. плыўцу́ плыўца́м
В. плыўца́ плыўцо́ў
Т. плыўцо́м плыўца́мі
М. плыўцу́ плыўца́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

плыве́ц, плыўца́, мн. плыўцы́, плыўцо́ў, м.

Спартсмен, які займаецца плаваннем, а таксама той, хто плавае, умее плаваць.

Добры п.

|| ж. плыўчы́ха, -і, ДМ -чы́се, мн. -і, -чы́х.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

плыве́ц (род. плыўца́) м. плове́ц

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

плыве́ц, плыўца, м.

1. Той, хто плавае; той, хто ўмее плаваць. Яны кінуліся ў адзежы ў глыбокія воды ракі. Каляда быў добрым плыўцом. Гурскі. // Спартсмен, які займаецца плаваннем.

2. Уст. Той, хто плавае на якім‑н. судне. Не ведаюць плыўцы пакоры, Калі ідуць у смелы рэйд. Пушча.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

плыве́ц м Schwímmer m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Плыве́ц ’той, хто плавае’ (ТСБМ). Да прасл. *plyvati ’перасоўвацца па паверхні вады, плывучы па ёй’ — дзеяслова шматразовага дзеяння ад *ply‑nǫ‑ti < *pluii ’плыць’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

плыўчы́ха гл. плывец.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

swimmer [ˈswɪmə] n. плыве́ц; плыўчы́ха;

a bre as tstroke swimmer плыве́ц-брасі́ст;

a longdistance swimmer плыве́ц-марафо́нец;

I am a poor swimmer. Я кепска плаваю.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

плове́ц плыве́ц, род. плыўца́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

плыўчы́ха, ‑і, ДМ ‑чысе, ж.

Жан. да плывец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)