пле́нный
1. прил. пало́нны;
2. сущ. пало́нны, -ннага м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пленный
Том: 24, старонка: 366.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
пленный
Том: 24, старонка: 366.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
пало́нны
1. прил. пле́нный;
п. салда́т — пле́нный солда́т;
2. в знач. сущ. пле́нный, пле́нник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
язы́кIII (пленный) язы́к, -ка́ м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Плен 1 ’нязжаты касмыль жыта, пакінуты ў полі для прыманю зайцоў’ (Сцяшк. Сл.). Да польск. plenić ’размнажацца, прыносіць плён’ ст.-польск. pleni ’плодны, ураджайны’, з якіх — плен, відаць, пры ад’ідэацыі плен ’палон, здабыча’. Магчыма, звязанае з прасл. *plęgti, параўн. чэш. pléhnuť sa ’пладзіцца’ (Махэк₃, 457; Варбат, Этимология–1978, 23), суадноснае з папярэднім словам.
Плен 2 ’пасяджэнне’ (Юрч. СНЛ) — скарочаная (без ‑ум) форма лексемы пленум. Параўн. таксама рус. маск. пле́нный ’пленарны’, што ўзыходзяць да лац. plēnus ’поўны’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)