Пестуноў У. 2/432

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

пясту́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пясту́н пестуны́
Р. пестуна́ пестуно́ў
Д. пестуну́ пестуна́м
В. пестуна́ пестуно́ў
Т. пестуно́м пестуна́мі
М. пестуне́ пестуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Пестуны́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Пестуны́
Р. Пестуно́ў
Д. Пестуна́м
В. Пестуны́
Т. Пестуна́мі
М. Пестуна́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пясту́н, пестуна́, мн. пестуны́, пестуно́ў, м.

1. Той, хто любіць песціцца; балаўнік.

2. Той, каго вельмі песцяць, распешчваюць.

|| ж. пясту́ха, -і, ДМ -ту́се, мн. -і, -ту́х.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)