перфе́кт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. перфе́кт
Р. перфе́кта
Д. перфе́кту
В. перфе́кт
Т. перфе́ктам
М. перфе́кце

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

перфе́кт м., грам. перфе́кт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

перфе́кт грам. перфе́кт, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

перфе́кт, ‑а, М ‑кце, м.

У некаторых мовах — адна з форм прошлага часу дзеяслова, якая абазначае, што дзеянне закончылася ў мінулым, а вынік яго працягваецца цяпер.

[Ад лац. perfectus — закончаны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Перфект 4/198; 8/397, 477; 11/206

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

перфект

т. 12, с. 305

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

перфе́кт м. грам. Perfékt n -(e)s; Perféktum n -s, -ta (высок.)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

перфе́кт

(лац. perfectus = закончаны)

адна з форм прошлага часу дзеяслова ў некаторых мовах, якая абазначае дзеянне, што закончылася ў мінулым, а вынік яго працягваецца цяпер.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

perfect​1 [ˈpɜ:fɪkt] n. ling. the perfect (таксама the perfect tense) перфе́кт

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Pérfekt

n -s, -e грам. перфе́кт (форма прошлага часу)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)