пелюшка
Том: 24, старонка: 71.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
пялю́шка I ж., обл. пелёнка
пялю́шка II ж., бот. пелю́шка; полево́й горо́х
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Апялю́ха ’шырокая трэска’ (БРС, абл.). Параўн. укр. пелюстка ’капусны ліст’, а таксама ’шырокі зубец, што знаходзіцца па баках тонкіх зубоў у прадзільным грэбні’ і пеле́ха ти ’рваць нешта ў вялікай колькасці’. Магчыма, пачаткова пелюха (суч. укр. ’пялюшка’ побач з пелюшка ’тс’) азначала тонкі слой чагосьці, што здымаецца з якога-небудзь прадмета, напр. ліст з капусты, у тым ліку і шырокую трэску, якая аддзяляецца ад дрэва. Гл. пялюшка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)