пейза́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пейза́н пейза́ны
Р. пейза́на пейза́наў
Д. пейза́ну пейза́нам
В. пейза́на пейза́наў
Т. пейза́нам пейза́намі
М. пейза́не пейза́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пейза́н м., книжн. пейза́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пейза́н лит. пейза́н, -ну м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пейза́н, ‑а, м.

Селянін, які паказаны ідылічна ў мастацкай літаратуры, жывапісе, тэатры 18–19 стст. А жанчыны спявалі. А я глядзеў на іхнія прыгожыя твары, на іх ільняныя або чорныя як смоль (сярэдняга не было) косы, на іхнія ўборы і думаў, што гэта дзіва як добра. Таму што гэтыя шнуроўкі і андаракі былі не ад оперных пейзан у лапціках, а было гэта заўсёды так. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пейза́н

(фр. paysan = селянін)

селянін, які паказаны ідылічна ў мастацкай літаратуры, жывапісе, тэатры 18—19 ст.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

пейза́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Жан. да пейзан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)