педаго́гіка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. педаго́гіка
Р. педаго́гікі
Д. педаго́гіцы
В. педаго́гіку
Т. педаго́гікай
педаго́гікаю
М. педаго́гіцы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

педаго́гіка, -і, ДМ -гіцы, ж.

Навука аб метадах выхавання і навучання.

|| прым. педагагі́чны, -ая, -ае.

П. факультэт (які рыхтуе спецыялістаў па педагогіцы). П. інстытут (які рыхтуе настаўнікаў).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

педаго́гіка ж. педаго́гика

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

педаго́гіка, ‑і, ДМ ‑гіцы, ж.

Навука аб метадах выхавання і навучання.

[Грэч. paidagōgikē.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

педагогіка

т. 12, с. 253

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Педагогіка 1/128; 3/208; 4/161; 8/365, 366—367; 10/171

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

педаго́гіка ж. Pädagógik f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

педаго́гіка

(гр. paidogogike)

навука аб выхаванні чалавека.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Педаго́гіка ’навука аб метадах навучання і выхавання’ (ТСБМ). Узыходзіць да ст.-грэч. ή παιδαγωγική (τέχνη) ’мастацтва выхавання, навучання’ < παιδαγωγικός ’які адносіцца да выхавання ці навучання’ < παιδαγωγός ’выхавацель, настаўнік’, а апошняе ўтворана з слоў παίς (παιδός) ’дзіця’ і ἄγειν (ἄγω) ’вяду’ < ’той, хто вядзе хлопчыкаў’. Параўн. ст.-бел. педакгокгия ’выхаванне’ (1663 г.), педакгокгь ’педагог’ (1598 г.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Дашкольная педагогіка 4/161

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)