паўшчува́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; зак., каго.

Пажурыць, падакараць каго-н. з выхаваўчай мэтай.

Панас паўшчуваў сына за паводзіны ў школе.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паўшчува́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. паўшчува́ю паўшчува́ем
2-я ас. паўшчува́еш паўшчува́еце
3-я ас. паўшчува́е паўшчува́юць
Прошлы час
м. паўшчува́ў паўшчува́лі
ж. паўшчува́ла
н. паўшчува́ла
Загадны лад
2-я ас. паўшчува́й паўшчува́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час паўшчува́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

паўшчува́ць сов. (с воспитательной целью) побрани́ть, пожури́ть, поучи́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паўшчува́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго.

Маральна падзейнічаць на каго‑н., зрабіць вымову; падакараць. — Зноў ты на ражон лезеш, — паўшчуваў Паўліну Сахрон. Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паўшчува́ць гл. ушчуваць

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Наганя́й ’ушчуванне’ (Яўс.). Пры наяўнасці наганя́ць ’паўшчуваць’ (Яўс.), відаць, няма патрэбы лічыць запазычаннем з рус. нагоня́й ’тс’, аднак усходняя лакалізацыя ў межах Беларусі робіць такое меркаванне дапушчальным. Этымалагічна ўзыходзіць да *gonitiy гл. гнаць, але на семантыку слова маглі ўплываць утварэнні ад га́ніць ’ганьбіць, абгаворваць’, параўн. нага́на, нага́нны і інш.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)