паўпа́нак
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
паўпа́нак |
паўпа́нкі |
| Р. |
паўпа́нка |
паўпа́нкаў |
| Д. |
паўпа́нку |
паўпа́нкам |
| В. |
паўпа́нка |
паўпа́нкаў |
| Т. |
паўпа́нкам |
паўпа́нкамі |
| М. |
паўпа́нку |
паўпа́нках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
паўпа́нак м., разг., ирон. полупа́нок
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
паўпа́нак, ‑нка, м.
Разм. іран. Той, хто лічыць сябе панам, паводзіць сябе як пан, не маючы на тое падстаў; панскі памагаты. Камандаваў слугамі не пан, а паўпанкі — аконам, цівун, стараста, гайдукі. Якімовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
падпа́нак, -нка м., разг., ирон., см. паўпа́нак
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
падпа́нак, ‑нка, м.
Разм. Небагаты пан; паўпанак. Неяк да Братка завітаў малодшы сын пана Залуцкага з х[е]ўрай падпанкаў. Асіпенка. Селяніна крыўдзілі розныя панскія паслугачы, падпанкі, аканомы, цівуны. Саламевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)