Verbum

анлайнавы слоўнік

паэ́тыка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

паэ́тыка, -і, ДМ -тыцы, ж.

1. Тэорыя літаратуры, вучэнне аб паэтычнай творчасці.

2. Раздзел тэорыі літаратуры, які вывучае структуру і творчыя прыёмы паэтычных твораў, іх форму і прынцыпы аналізу.

3. Паэтычная манера, уласцівая дадзенаму паэту, напрамку, эпосе.

П.

Янкі Купалы.

П. класіцызму.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паэ́тыка ж. поэ́тика

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паэ́тыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

1. Раздзел тэорыі літаратуры, які вывучае структуру і творчыя прыёмы паэтычных твораў, іх форму і прынцыпы аналізу.

2. Сістэма паэтычных форм і прынцыпаў якога‑н. паэта або літаратурнага напрамку. Паэтыка Купалы. Паэтыка класіцызму. Паэтыка рамантызму.

[Грэч. poiētikē.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Паэтыка 8/362; 10/82

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

паэтыка

т. 12, с. 250

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

паэ́тыка ж. літ. Po¦étik f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

паэ́тыка

[(гр. poietike (techne) = майстэрства паэзіі)]

1) раздзел тэорыі літаратуры, які вывучае структуру і прыёмы паэтычнай творчасці (напр. п. жанру);

2) паэтычная манера, уласцівая паэту, літаратурнаму напрамку (напр. п. Я. Купалы, п. рамантызму).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

поэ́тика паэ́тыка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

poetics [pəʊˈetɪks] n. паэ́тыка; тэо́рыя паэ́зіі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)