пахо́дка, -і, ДМ -дцы, мн. -і, -дак, ж.

Хада, манера хадзіць.

Ісці стомленай паходкай.

Ваенная п.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пахо́дка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. пахо́дка пахо́дкі
Р. пахо́дкі пахо́дак
Д. пахо́дцы пахо́дкам
В. пахо́дку пахо́дкі
Т. пахо́дкай
пахо́дкаю		 пахо́дкамі
М. пахо́дцы пахо́дках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пахо́дка ж. похо́дка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пахо́дка, ‑і, ДМ ‑дцы; Р мн. ‑дак; ж.

Манера хадзіць; хада. Ішоў чалавек паволі, стомленай паходкай. Чорны. Стаў я іншым, суровым, Стаў новым ад ног да пілоткі, Чалавекам вайсковым, — Былой не пазнаеш паходкі. Куляшоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пахо́дка ж Gang m -(e)s, Gángart f -, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Паходка ’хада, манера хадзіць’ (ТСБМ). Запазычана з рус. походка ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

віхля́вы, -ая, -ае (разм.).

Які хістаецца з боку ў бок у час руху.

Віхлявая паходка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

по́ступ, -у, м.

1. Паходка, манера ступаць.

Мерны п.

2. перан. Рух, ход развіцця (высок.).

Пераможны п.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

старэ́чы, -ая, -ае.

Які мае адносіны да старога (у 1 знач.), належыць яму.

С. кашаль.

Старэчая паходка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

gait [geɪt] n. пахо́дка, хада́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)