патэнта́т
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
патэнта́т |
патэнта́ты |
| Р. |
патэнта́та |
патэнта́таў |
| Д. |
патэнта́ту |
патэнта́там |
| В. |
патэнта́та |
патэнта́таў |
| Т. |
патэнта́там |
патэнта́тамі |
| М. |
патэнта́це |
патэнта́тах |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
патэнта́т
(лац. potentatus = вярхоўная ўлада)
уст. уладар, каранаваная асоба.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Патэнта́т ст.-бел. потентатъ ’магнат’ (1615 г.) запазычана са ст.-польск. potentat ’тс’, якое з с.-лац. potentatus ’вышэйшая улада, панаванне’ (Булыка, Лекс. запазыч., 73).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)