Verbum

анлайнавы слоўнік

пастаме́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

Аснова, фундамент помніка, калоны, статуі.

Гранітны п.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пастаме́нт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пастаме́нт м., в разн. знач. постаме́нт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пастаме́нт, ‑а, М ‑нце, м.

1. Архітэктурны фундамент помніка, калоны, статуі і пад.; п’едэстал. Гранітны пастамент.

2. Падстаўка, на якой устанаўліваецца скульптура ў музеі, на выстаўцы і пад.

[Лац. postamentum.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пастамент

т. 12, с. 168

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

пастаме́нт м. Postamént n -(e)s, -e; Sóckel m -s, - (цокаль)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

пастаме́нт

(лац. postamentum)

1) аснова помніка, статуі, калоны; п’едэстал (напр. гранітны п.);

2) падстаўка, на якой устанаўліваецца скульптура ў музеі, на выстаўцы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

постаме́нт пастаме́нт, -та м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

postument, ~u

м. пастамент

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

п’едэста́л, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Пастамент, падножжа статуі, калоны, вазы і пад.

П. абеліска.

Скінуць каго-н. з п’едэстала (перан.: пазбавіць высокага становішча, аўтарытэту).

2. Узвышэнне, на якое ўзнімаюцца пераможцы ў спартыўных спаборніцтвах, конкурсах і пад. для атрымання ўзнагароды.

|| прым. п’едэста́льны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)