паску́днік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. паску́днік паску́днікі
Р. паску́дніка паску́днікаў
Д. паску́дніку паску́днікам
В. паску́дніка паску́днікаў
Т. паску́днікам паску́днікамі
М. паску́дніку паску́дніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

паску́днік м., прост., бран. паску́дник, па́костник, мерза́вец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паску́днік, ‑а, м.

Разм. груб. Той, хто робіць гадасці, паскудства. — Як бы гэта лёгка было жыць на зямлі, каб за кожнае паскудства паскуднік чакаў немінучай кары. Караткевіч. — А зараз, выходзіць, я вінаватая, што той паскуднік, бацька маёй дарагой дачушкі, гэтак зганьбіў усё і ўцёк, як шкодны кот. Радкевіч. // Ужываецца як лаянкавае слова. [Ладымер:] — Што ты робіш, паскуднік! Лом у садзе ты пазбіраў? Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паску́днік м груб гл паскуда, паскудзіна

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

паску́дніца, ‑ы, ж.

Разм. груб. Жан. да паскуднік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

па́костник разг. паску́днік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паску́дник груб., прост. паску́днік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

paskudnik

м. паскуднік, нягоднік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Sáukerl

m -s, -e паску́днік, няго́днік

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

bezecnik

м. нягоднік, паскуднік, падлюга

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)