пасквіля́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

Аўтар пасквіля.

|| прым. пасквіля́нцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пасквіля́нт

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пасквіля́нт пасквіля́нты
Р. пасквіля́нта пасквіля́нтаў
Д. пасквіля́нту пасквіля́нтам
В. пасквіля́нта пасквіля́нтаў
Т. пасквіля́нтам пасквіля́нтамі
М. пасквіля́нце пасквіля́нтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пасквіля́нт м. пасквиля́нт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пасквіля́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Той, хто піша пасквілі; паклёпнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пасквиля́нт пасквіля́нт, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пасквіля́нтка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да пасквілянт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)