Verbum

анлайнавы слоўнік

Парэ́чча

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

парэ́чча

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

Парэчча,

вёска ў Акцябрскім р-не.

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Парэчча,

вёска ў Гродзенскім р-не.

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Парэчча,

вёска ў Пінскім р-не.

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

парэ́чча Месца каля рэчак і рачулак (Слаўг.). Тое ж падры́чча (Кам.), панадрэчча (Слаўг.).

□ в. Парэчча Леп., в. Парэчча Кастр.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

Поре́чье (посёлок) Парэ́чча ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

поре́чье (местность вдоль течения реки) парэ́чча, -чча ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Porzecze

н. в. Парэчча

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

папазбіра́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што і чаго.

Разм. Збіраць доўга, неаднаразова; сабраць многа чаго‑н. [Костусь:] — Паедзем, татачка, у Парэчча! Ось там грыбоў папазбіраю! Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)