парушы́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

Маленькая часцінка чаго-н., пылінка.

Выняць парушынку з вока.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

парушы́нка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. парушы́нка парушы́нкі
Р. парушы́нкі парушы́нак
Д. парушы́нцы парушы́нкам
В. парушы́нку парушы́нкі
Т. парушы́нкай
парушы́нкаю		 парушы́нкамі
М. парушы́нцы парушы́нках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

парушы́нка ж. сори́нка; пыли́нка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

парушы́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Маленькая часцінка чаго‑н.; пылінка. Гукан зняў з пяра пазногцем парушынку, акуратна падпісаў і прамакнуў. Шамякін. У пасках святла, якія коса з акна ў вугал перасякалі хату, варушыліся драбнюткія парушынкі. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парушы́нка ж Stáubkörnchen n -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

сори́нка парушы́нка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

парушы́на ж., см. парушы́нка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

paproszek

м. парушынка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

парушы́на, ‑ы, ж.

Маленькая часцінка чаго‑н.; парушынка. Мікіта Уласавіч стаяў збоку і толькі часта-часта маргаў вейкамі, нібы ў вочы яму трапіла нейкая парушына. Шуцько.

•••

Быць парушынай у воку гл. быць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Трушы́на, трушы́нка ‘трошачкі, маленькая колькасць’ (Нас.). Паводле Насовіча, ад трусі́ць (гл.). Параўн. таксама тру́сачка ‘драбок, каліва’, ‘парушынка’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)