парка́ніна
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
парка́ніна |
парка́ніны |
| Р. |
парка́ніны |
парка́нін |
| Д. |
парка́ніне |
парка́нінам |
| В. |
парка́ніну |
парка́ніны |
| Т. |
парка́нінай
парка́нінаю |
парка́нінамі |
| М. |
парка́ніне |
парка́нінах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
парка́ніна, ‑ы, ж.
Разм. Адна штыкеціна з паркана. Тут быў Базыль, Антось Тацянін, Карусь Дзівак (ён між парканін Схаваў трайню, рагач, дзве восі, Тайком узяўшы ад Антося). Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)