параху́нак
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
параху́нак |
параху́нкі |
| Р. |
параху́нку |
параху́нкаў |
| Д. |
параху́нку |
параху́нкам |
| В. |
параху́нак |
параху́нкі |
| Т. |
параху́нкам |
параху́нкамі |
| М. |
параху́нку |
параху́нках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
параху́нак, ‑нку, м.
Разм. Асабістыя прэтэнзіі, узаемная незадаволенасць; помста, расправа. — Мяркуем нават, што гэта правакацыя ідзе ад славутай глыбоцкай дэфензівы, у якой ёсць асабістыя парахункі з гэтымі хлопцамі. Машара.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)