параты́ф, -у, м.

Інфекцыйная кішэчная хвароба, роднасная з брушным тыфам.

|| прым. паратыфо́зны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

параты́ф

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. параты́ф
Р. параты́фу
Д. параты́фу
В. параты́ф
Т. параты́фам
М. параты́фе

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

параты́ф, -фу м., мед. парати́ф

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

параты́ф, ‑у, м.

Вострая заразная хвароба, якая выклікаецца бацыламі, падобнымі да ўзбуджальніка брушнога тыфу.

[Ад грэч. para — побач і тыф.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

параты́ф

(ад пара- + тыф)

вострая заразная хвароба, якая выклікаецца бацыламі, падобнымі да ўзбуджальніка брушнога тыфу.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Паратыф цялят 3/210

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

парати́ф мед. параты́ф, -фу м., мн. нет;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Paratýphus

m - мед. параты́ф(ус)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

paratyfus, ~u

м. мед. паратыф

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)