парамія́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. парамія́
Р. параміі́
Д. параміі́
В. парамію́
Т. параміё́й
параміё́ю
М. параміі́

Крыніцы: krapivabr2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

парамія́ ж., лит., церк. пареми́я и паремья́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

парамія́, ‑і́, ж.

Урывак з кнігі Старога запавету, які чытаецца ў праваслаўнай царкве ў час набажэнства з мэтай павучання.

[Грэч. paroimia — прытча.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парамі́я

(гр. paroimia = прытча)

урывак з кнігі Старога запавету, які чытаецца ў праваслаўнай царкве ў час набажэнства з мэтай павучання.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)