пара́дніца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пара́дніца |
пара́дніцы |
| Р. |
пара́дніцы |
пара́дніц |
| Д. |
пара́дніцы |
пара́дніцам |
| В. |
пара́дніцу |
пара́дніц |
| Т. |
пара́дніцай
пара́дніцаю |
пара́дніцамі |
| М. |
пара́дніцы |
пара́дніцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)
пара́дніца ж., разг., см. дара́дчыца
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пара́дніца, ‑ы, ж.
Разм. Жан. да параднік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пара́днік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).
Тое, што і дарадчык.
|| ж. пара́дніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)