папу́ша

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. папу́ша папу́шы
Р. папу́шы папу́ш
Д. папу́шы папу́шам
В. папу́шу папу́шы
Т. папу́шай
папу́шаю		 папу́шамі
М. папу́шы папу́шах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

папу́ша ж., спец., обл. папу́ша

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

папу́ша спец., обл. папу́ша, -шы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

папу́ша, ‑ы, ж.

Скрутак тытунёвага лісця. Дзед ссякаў .. [тытунь] сякераю, цягаў на гару, развешваў яго там, каб пасля, як падсохне, абарваць лісты, звязаць іх у ёмкія папушы, папярэдне пераклаўшы кожны ліст нейкай духмянай травою. Сачанка. [Міхал:] Я куру толькі самасад. Прывык. А сёння папуша слабая пад рукі папалася. Пташнікаў.

[Рум. păpusă.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

папу́ша

(польск. papusza, ад рум. papusa)

скрутак тытунёвага лісця.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

папуша

Том: 24, старонка: 4.

img/24/24-004_0005_Папуша.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

Папу́ша ’скрутак тытунёвага лісця’ (ТСБМ, Сцяшк., Янк. 1, Мат. Гом., Ант, 224; Інстр. III), папу́шка ’пачак чаю або тытуню’ (Касп.), папу́ха ’папуша’ (ТС), папу́ха, папу́ша ’скрутак якога-небудзь лісця; пачак паперы’ (Сл. ПЗБ). Рус. дыял. папу́ха, папу́ша, укр. папу́ша, польск. papusza. З рум. papuşa ’звязка’ (Фасмер, 3, 195; Праабражэнскі, 2, 16).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Папуша Р. П. 8/196

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

◎ По́пуха ’нізка лістоў тытуню’ (ТС). Гл. папуша.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Папу́жа, папу́га ’папуша’ (Сл. ПЗБ). Паводле аўтараў слоўніка (3, 405), з літ. papüzä ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)